Osteopatia

Termin “osteopatia” wywodzi się od greckiego słowa “osteon” (kość) lecz nie o leczenie kości chodzi.

Osteopatia jest filozofią myślenia i postrzegania zdrowia i choroby jako zaburzenia mechanizmów utrzymujących homeostazę organizmu. Stan równowagi dotyczy sfery fizjologicznej, biomechanicznej, również emocjonalno-duchowej.

Osteopatia staje się coraz bardziej rozpoznawalnym działaniem terapeutycznym

Historia osteopatii sięga XIX wieku, a związana jest z osobą A.T. Stilla, amerykańskiego lekarza chirurga, który stworzył podwaliny medycyny osteopatycznej. Wierzył on w samoleczenie organizmu, jeśli tylko mu się to umożliwi. Still był praktykiem, który znakomicie władał anatomią, łącząc ją z nauką fizjologii i wpływie mózgu na stan ciała. Wykorzystując swą wiedzę w codziennej praktyce, spostrzegł, że ciało stanowi jedność, że nie jest zbiorem narządów, które pracują oddzielone od siebie. Dostrzegał, że zdrowie nie zależy tylko od leków, że za zdrowiem stoi coś więcej.

Pierwszą szkołą osteopatii została ta założona przez Stilla w Kirksville (USA) w 1892 roku, w Europie natomiast w 1917 roku powstała British School of Osteopathy. Kolejne szkoły powstawały w Rosji, Niemczech, Francji, Belgii, Szwecji, Norwegii, Włoszech.

Osteopatia opiera się na założeniach:

w ciele wszystko jest ze sobą powiązane, nic nie pracuje samo. Struktura danego narządu i jego funkcja, są ze sobą ściśle związane.
Podczas pracy z pacjentem nie należy skupiać się tylko na jego chorobie, jednocześnie należy wspierać mocne strony pacjenta (np. układ nerwowy, autoimmunologiczny).
prawo tętnic jest nadrzędne (każda komórka ciała potrzebuje tlenu, który jest transportowany przez krew, w pierwszej kolejności należy zadbać o to, aby każdy narząd, struktura, były ukrwione).

Osteopatia składa się z części cranio-sacralnej (obejmując kości, szwy, tkanki miękkie czaski i kości krzyżowej), wisceralnej (obejmującej narządy wewnętrzne ) i parietalnej (układ ruchu). Dzięki precyzyjnemu wywiadowi i badaniu palpacyjnemu, rozpoznaje się dysfunkcję, a terapia jest dobrana do zaburzenia.

Wskazania do terapii to m.in.:

ostre i przewlekłe zespoły bólowe układu kostno-stawowego (np. rwa kulszowa, dyskopatie).
funkcjonalne schorzenia układów: gastrycznego, ginekologicznego, urologicznego, oddechowego, krążenia.
bóle głowy
stany pourazowe i powypadkowe
zespoły bólowe kobiet w ciąży
wady postawy
zespoły psycholękowe, depresyjne.